Voor GREET MAIGRET en haar familieleden.
For the good ol'times.
Het was 5 dec 2010 en Greet en ik zaten op het bankje onder het raam van de eetkamer van het huis aan de Jl Kaca Piring no. 11 te Surabaya en we mijmerden wat over de tijden van toen in die jaren 1950+
Greet woonde toen bij ons samen met echtgenoot oom King en hun eerstgeborene Houwtje op de Jl Kaca Piring. Uit hoofde van zijn beroep (legerarts) vertrokken zij naar Riou als ik het me wel herinner. Johnny, een jongere broer van haar echtgenoot was ook bij ons in huis en later vertrok ook hij en ging naar Singapore en zag hem na een jaar of 45 pas terug.
Er was een soort band tussen Greet, het huis en ondergetekende en we zeiden eigenlijk niet veel want we hadden onze herinneringen die genoeg zeiden en Greet huilde en pinkte een paar tranen weg. We hadden het ook over Piet haar broer die ooit eens verloofd was met mijn zus Miep maar de verloving werd verbroken en we hadden het over oom Wim, die ik als kleine jongen nog had gekend, de vader van Greet.....Greet verloor haar moeder Liliane Josephine op jonge leeftijd en dat was de band die Greet en ik hadden: we verloren onze moeder op jonge leeftijd.
Greet ging na een poosje weer naar binnen en ik zette me neer op het bankje buiten het erf langs de straat Jl Kusuma Bangsa en nam alles voor de laatste keer in me op, want de volgende dag 6 dec 2010 wachtte het vliegtuig op het vliegveld Waru Juanda om me terug te brengen naar Nederland en ik wist dat ik deze straat met dit huis niet meer zou weerzien en ook Greet en haar man en het hele hebben en houwen wat zich afspeelde in dat huis en die straten en buurten en de mensen die het bevolkten.
De volgende morgen nam ik afscheid van alles wat ik liefhad en een ieder die in dat huis woonde en de pak Becak die in de schaduw voor het huis wachtte op zijn vracht en de bediendes en de warung eigenaar voor het huis... ik zei ze gedag en we namen afscheid van elkaar en ik had tranen in mijn ogen want ik wist dat ik hen nooit meer in levende lijve zou zien.
Ik sloot definitief een stuk uit mijn leven af met dit afscheid, maar viraal had ik daarna nog wel veel contact, dankzij het internet, maar het levendige van een face to face ontmoeting was voorgoed gone with the wind. Misschien ooit elders in het hiernamaals, maar niet meer op dees' aarde.
Zie ook de pagina : Dood van een huis.
Foto's hieronder uit mijn prive archief anno 2010.
Foto onder: het bankje voor het eetkamerraam waar Greet en ik een gesprekje hadden op 5 dec 2010 en we mijmerden over vroegere tijden. Nog net te zien de beige leuning van het bankje tegen de muur aan, bij het donkere raam en bij de beige plantenpot.
Foto onder: Het bankje voor het huis aan de straatkant Jl Kusuma Bangsa waar ik heel wat uren zittend er op doorbracht, kijkend naar het passerend volk op weg naar weet ik veel waar. De man in het rode shirt op het bankje was Pak Yanto, de bewaker van de parkeer plaats voor de gasten. Eerste klas ritselaar en rommelaar, maar met een hart van goud. Hij bracht me eens een keer aardappelen mee van zijn familie te Malang die een stuk land hadden. Dat zal je wel lekker vinden, in plaats van altijd maar rijst, zei hij. Ik moest maar aan de bazin (Greet) vragen of ze er een gerecht voor me wilde maken. Ik moest mijn lachen inhouden. Wist hij veel dat Nederland één groot stuk aardappelland was.
Foto onder: De warung voor het huis, die tevens diende als woonhuis voor de bezitters van de warung, want geld voor een huis had men niet. Hun matras lag op de grond achter de toonbak en de warung stond boven een riool, dus....Als ze naar bed gingen 's avonds werd er een gordijn aan de voorkant van de warung neergelaten en klaar was men voor de nacht. Koken en bakken deed men op dat groene kastje rechts. Stroom en water kregen ze van oom King en Greet.
Op de achtergrond nog net te zien het dak van het oude gedeelte van het huis. Mijn eerste zakcenten verdiende ik door op een ladder te staan en de muur te witten. De kale mangga boom heb ik "ter wereld gebracht" begin jaren 1950. Ik hield van de natuur zo klein als ik was en plantte de afgekloven pit in de grond en de pit werd een plant en later een boom. Ergens in het midden van de jaren 2014-2017 werd hij gekapt en kwam een einde aan een stuk vergankelijke jeugd van me.
Waarom nu ineens dan weer een stukje over en voor Greet? Omdat het vandaag 1 mei 2021 is en recentelijk De FamilySearch documenten heeft vrijgegeven en ik het dossier van Greet tegenkwam, daarom dus....
01 mei 2021, een stukje achtergrond over Greet en haar familieleden uit de oude doos jaren 1950 toen men moest kiezen voor Indonesia of voor Nederland. Kiezen voor een toekomst na een aantal jaren ellende van de oorlog, de wederopbouw van een voormalige kolonie die op eigen benen ging staan ten koste van veel slachtoffers aan beide zijden van de gekoloniseerde alsmede de kolonisator (en alles wat er tussenin zweefde, om het maar cru neer te plonken).
1) Op 10 juli 1951 verscheen WILLEM MAIGRET voor de rechtbank Surabaya om te opteren voor het Indonesisch staatsburgerschap en hij deed dat voor zijn minderjarige dochter (oud 15 jaar toen) GERALDINE LILIANA MAIGRET, die geboren was te Banyuwangi op 4 april 1936.
Willem (oom Wim) Maigret zelve was geboren op 2 okt 1901 te Surabaya en hij was werkzaam als Verkeersdeskundige bij de DKA (Dinas Kereta Api = Spoorwegen) volgens zijn verklaring.
(Voor de oorlog was oom Wim stationschef SS en collega van mijn pleegpa Thom Phefferkorn te Surabaya.)
2) Op 29 mei 1951 verscheen Willem Maigret voor de rechtbank Surabaya om te opteren voor het Indonesisch staatsburgerschap en hij deed dat voor zijn minderjarige zoon PAUL FREDERIK MAIGRET, geb Banyuwangi 17 jan 1935. Hij was een broer van Greet.
3) Op 10 juli 1951, verscheen EUGENIE MAIGRET samen met haar vader WILLEM MAIGRET (die voor zijn dochter Greet opteerde) voor de rechtbank te Surabaya en zij verklaarde
- dat zij geen werk had,
- dat zij geboren was op 16 sept 1930 te Surabaya,
- dat haar vader was geboren op 2 okt 1901.
4) Op 19 sept 1950 verscheen voor de rechtbank Surabaya om te opteren voor het Indonesich staatsburgerschap EDDY GASCOGNE, geboren 24 jan 1931 te Surabaya. Zijn vader werd geboren op 27 nov 1896 en werd oorlogsslachtoffer. Het dossier bij de OGS vermeldt dat zijn vader geboren was op 26 nov 1895 te Semarang. Eddy's vader zat op de Junyo Maru die getroffen werd nabij Benkulen en Eddy was 13 jaar toen hij zijn vader verloor. Zijn moeder Kasri stond er toen alleen voor om de kinderen hun plaatsje in die roerige wereld te geven.....
Eddy huwde later met Eugenie Maigret (ad 3) en zij vestigden zich te Elshout en later te Roermond.
Zij moeten elkaar gekend hebben uit hoofde van het feit, dat zij min of meer buren waren. Eddy (en familie) woonde op Sidotopo 19 en familie Maigret woonde op nummer 57.
5) Op 9 okt 1951 verscheen voor de rechtbank Surabaya een broer van Greet namelijk LOUIS CORNELIS MAIGRET om te opteren voor het Indonesisch staatsburgerschap en Louis had het fout wat betreft de geboortedatum van oom Wim zijn vader.
Hieronder een scan van de familieleden Maigret die uiteindelijk voor Nederland kozen. Scan afkomstig van de website Naturalisaties de Calonne.
De genoemde Pieter Maurits was de ex-verloofde van mijn zus destijds. Ook hun vader (oom Wim zoals ik hem toen noemde en kende), werd genaturaliseerd.
Greet en haar echtgenoot op de 89ste verjaardag van oom King in 2018. Oom King 89 jaar en Greet 82 jaar. Genomen in de zaal van het restaurant. De hoek onder het schilderij en de airco was destijds mijn geliefd stekkie, als ik weer bij hen logeerde en in de zaal van hun restaurant zat. Oom King overleed in 2020 te Surabaya in de gezegende leeftijd van 91 jaar. Dank dat ik u beiden heb mogen kennen en een stuk uit mijn leven mee heb mogen delen.
Moge zij allen, die niet meer onder ons zijn, in alle eeuwigheid hun ruste en vrede hebben naast hun Schepper.
Opdat zij niet vergeten worden.
