Kinderen in de desa.

Eens lang lang geleden speelde ik met lege garenklosjes, schillen van de jeruk bali, een biting die als wielas diende van de wieltjes van de jeruk bali en je had een autootje. Of de schil van de jeruk bali werd een bootje met een lange biting bovenop en daar werd een stuk banananblad aan geprikt en dat ding liet je drijven op de overvloedige regenplassen of in de sloot na een regen- en donderbui.

Wat ik bedoel is: Je speelde met dit soort dingen omdat er geen geld was voor speelgoed. Althans niet in het gezin waar ik verbleef en ook niet bij de naburige gezinnen. Natuurlijk waren er wel gezinnen die het breed hadden en speelden de kindertjes uit die gezinnen met echte poppen en echte speelgoedautootjes en nog meer van dat soort echte dingen.

En soms gingen we in navolging van onze moeder ook iets koken of iets bakken en gebruikten we ingredienten die van moeder natuur af kwamen: gras, bladeren, modder, zand, steentjes.... kortom we gebruikten onze fantasie en improvisatie en we hadden de grootste lol, niet dan.

Fantasie en improvisatie: dat was toch ons geleerd? Omdat de tijden toch zo slecht waren, omdat in de eerste plaats de gedachte was: Hoe komt er vanavond iets te kanen op de tafel?

De mensjes die in het burger slachtoffer kamp zaten, werden toch ook geleerd om te improviseren of niet dan?

Anno 2012:

Een fotoreportage van kindertjes in de desa met nog steeds de fantasie en improvisatie van jaren her terug. Ik vraag me af hoe lang het zal blijven... zulke beelden van improviserende kindertjes, alvorens het Iphone en Ipod tijdperk  ook dáár zijn intrede doet..... Gone for ever...getver.... ik moet er niet aan denken, alhoewel ik hier zelf ook bijdraag aan het gebruik van die moderne apparatuur....

Let wel: ook deze foto's dragen het copyrights van die verre vriend, dus niet stiekem jiplak maar netjs vragen, want zo zijn onze maniertjes toch, ooit in het verre verleden ons bijgebracht.... behalve dan die srampangan glandangan kijkers en lezers natuurlijk.

Daarom ook hier weer: Dank 3R vriend.

Hoogstwaarschijnlijk zal het "rollend materieel" voor een ieder van hen te gebruiken zijn. Delen die hap, klaar, niet zeuren.

 Zuinig aan doen met het fietsje.... de banden zien er als nieuw uit.

De steel van waarschijnlijk een pohon kelapa of pisang blad... maakt niets uit. Die steel doet dienst als toonbank van de warung en op de toonbank staan "te koop" de porties pecel bestaande uit een hoofdportie fantasie en bijprodukten uit de natuur en ook nog wat glimlachjes; dat laatste nu nog wel... maar als ze groot zijn ook nog? Als ze moeten sappelen voor hun dagelijkse porti nasi jagung? Ik denk het wel, want een glimlach zit in de aard van het volk waar ik ten dele van afstam.....

En daar is onze kuda kepang of lumpur weer.

Ik vraag me af wat er in hemelsnaam in al die plestik kantong is verborgen, hangend aan de bomen?