FRANK BOON , een zoon van een jongere broer van Jan Boon.

Attentie graag: Alle afbeeldingen (Jpeg files met tekst)  zijn het copyright en eigendom van Frank Boon. De teksten buiten de afbeeldingen zijn copyright van de webmaster. Er is één foto van het internet gehaald en helaas was er geen bron vermeld. U gelieve niets over te nemen voor welke doeleinden dan ook, tenzij daartoe uitdrukkelijk schriftelijke toestemming is verleend. De verstrekte informatie op de afbeeldingen en daarmede de afbeeldingen zelf, zijn met toestemming van Frank Boon geplaatst en voor eventuele vragen of overige informatie hierover, gelieve u zich tot Frank Boon te wenden via het contactformulier op deze website.

Als achtergrond muziek: Who's gonna drive you home? (DRIVE) van Ziggy Marley. Éen en ander met een knipoog naar een hoofdrolspeelster in een kalverliefde, welke al heel snel uitgroeide tot een echte liefde.

Laten we maar eerst beginnen met de vraag : Wie was Jan Boon? (Jan Johannes Theodorus Boon *10-1-1911 Nijmegen en +22-4-1974 Den Haag.)

En een beetje Indo of Indische Nederlander of sympathisant van het Indisch gebeuren of whatever hoef ik het niet uit te leggen, maar voor eventuele passanten hier, die totaal niet begaafd zijn met kennis over Indische journalisten/schrijvers, zeg ik slechts: pseudoniem Tjalie Robinson of pseudoniem Vincent Mahieu. En als men meer wilt weten, dan adviseer ik om het op te zoeken om de nieuwsgierigheid en kennis te bevredigen. Dat ga ik dus niet doen voor jullie. Hints: Pasar Malam Den Haag. Moesson. Si Bentit. Piekerans van een straatslijper. Schrijven in straattaal. Tjies. Tjoek. De Nieuwsgier. En nog veel meer.

Maar uiteindelijk gaat deze website pagina over Frank Boon toch, dus hier volgt zijn verhaal:

Frank Boon, alhoewel geboren te Meester Cornelis in het voormalig Batavia is uiteindelijk toch maar een Arek Suroboyo geworden en het is dat ondergetekende en Frank enkele jaartjes in leeftijd schelen en wij daardoor in onze jeugdtijden geen vriendjes van elkaar konden zijn.

Als dat destijds wel plaats had gevonden (ik bedoel dus dat , ALS we vriendjes waren geweest) en samen de straten van Soerabaja onveilig hadden gemaakt, dan geloof ik gaarne, dat het huidige Surabaya er anders had uitgezien.... opge- en ver-bouwd door een stel buaya bocaks. Gelukkig is Surabaya dat leed bespaard gebleven... ;-)

Frank en ondergetekende kwamen in contact, nadat Frank deze website had bezocht en mij meedeelde, dat veel wat ik schreef over vroeger in Surabaya en ook mijn taalgebruik hem heel bekend voorkwam en zodoende werd het idee geboren om Frank's levensverhaal ook hier neer te zetten. Immers, het is toch de bedoeling dat velen (te velen nog zelfs) van de jongere generaties ervan kennis kunnen nemen en ervan kunnen leren en weten hoe hun (groot)-ouders leefden. Het is geen nostalgie dat ik propageer maar puur de overdracht van tijden uit het oude naar het nieuwe, het instant houden van iets dat Indisch heet en uniek is in deze wereld en zeer zeker in deze huidige wereld. Het Indische met al haar fouten maar ook goede eigenschappen en zo vaak verguisd en getracht weggemoffeld te worden... onder de kolong zo diep mogelijk achterin uit het zicht.... het instant houden van opgedaan leed en verdriet, opdat het nooit weder moge keren.... opdat er van geleerd wordt....

Mits..... deze jongere generaties natuurlijk er belangstelling voor hebben en niet overdadig en overmatig geïndoctrineerd zijn met de genoegens van de moderne tijden, die echter zo verschrikkelijk hol van binnen zijn.

Veelal hoorde ik in discussies het gezegde van mede ouderen: Ja maar, toen wij jong waren, noemden wij onze ouders ook ouderwets of iets dergelijks. Dat klopt, maar desondanks leerden wij van onze ouders hoe wij moesten overleven, hoe wij onze plaats in de maatschappij konden bepalen en oude waarden en normen leerden te gebruiken en te onderhouden; en dat - volgens mijn bescheiden mening - heden ten dage zo ver weg te zoeken is. Ik zeg niet bij alle jeugdige generaties, maar wel bij veel, te veel. Al is het er maar één, dan is het al één te veel.

Hieronder een fragment van de eerste pagina van het Levensverhaal van Frank Boon, een jongen ook al getekend door een oorlog en de nasleep en toch heeft ie het gemaakt. Een jongen te Mr. Cornelis Batavia geboren voor de oorlog, naar Surabaya Krembangen en Darmo verkast... en een Arek Suroboyo geworden.

Een jongen met zijn verhaal. !!!! Frank Boon, een Indoboy uit jaargang 1935. (Abusievelijk staat vermeld hieronder 1835........ Kebacut. Maaf seribu kali maaf setinggi gunung Merapi, zei de drukker destijds.)...... Het verhaal over de oorlog, de Bersiap, de school en vervolg opleiding, zijn verkering en zijn pogingen om zijn verkering "te versieren", zijn straat avonturen, kortom lees maar zelf.

De Krembangan en later de Darmo buurt waar Frank woonde was circa 20 minuten (supersnel trappen op het fietsie) verwijderd van de buurt Ketabang waar ik woonde, maar was er verschil? Neen, Arek Suroboyo blijft een Arek Suraboyo, in welke wijk die ook woont...... De streken blijven hetzelfde en..... opstaan als je bent gevallen.... niet cengeng (jammeren)... doorgaan......

Tijden van een naderende oorlog, een oorlog, de angst en vrees, de bersiap, levenden die doden moeten opruimen zo jong als je bent, de geur van verbrand mensenvlees, vallen en opstaan, een grote verliefdheid bij een opgroeiende jongen, vraagtekens zetten bij datgene wat je meemaakt en er geen antwoorden op vinden.... en weer vallen en weer opstaan opstaan opstaan......

Het verhaal van en over is geplaatst op een aparte pagina in Jpeg formaat, afbeelding dus. Men kan dit verhaal lezen door HIER te klikken.

Maar eerst enkele foto's van Frank en het gezin en vriendjes/vriendinnetjes.

Foto onder:  Balmasque van de Zaalberg-en Wim ploegman school. Frank (links) en Lulu Wiesbrock ( rechts) met Connie Simons en Astrid Oppenheim.

Hieronder: Banjir na de regen in de van Hoogendorplaan (nu Jl. R.A. Kartini) in de wijk Darmo. V.l.n.r. Freda ,Judy ,John ,Frank en Elsje Rientsma ons buurmeisje.

Hieronder: Frank en zijn jonger broertje John, in het uniform van SB Jan Stavast.

Let op de lidah buaya plant achter de benen van Frank's  broertje. (Aloë). De Lidah Buaya of te wel Krokodillentong. Vroeger wist men al dat het sap uit de bladeren van deze plant uitermate goed was voor je haar.  Achter Frank de bekende oleander, waarvan menigmaal de rechte takken/stammetjes als zwaard werden gebruikt door de bocaks. Of... als er een goede gevorkte takkenstam was, dan werd het de basis voor een katapult.

Foto onder: De Lidah Buaya reclame uit oude tijden. Toen al vrij prijzig (1 cent per cc winkelprijs voor particulieren), maar je kreeg wel het pure spul en geen toevoegingen van chemicaliën zoals heden ten dage. Als je krullen in je haar had, kon je het spul 10x gebruiken en had je lang haar (met een konde) dan deed je er 8x over. Kapsalons konden het spul in flessen van 20 liter kopen en betaalden een BESTE prijs ervoor. Alle toko's zowel groot als klein hadden het in voorraad. (Foto internet en bron onbekend. Sorry voor de rechtmatige eigenaar.)

Foto onder: Frank aan het werk bij van Kerkvoorden. Zie het verhaal wie/wat van Kerkvoorden was..... Ik zie Tambal Ban. Ik zie het oude bekende Shell X-100 blik met motor olie. Ik zie de bekende home made dingklik. Ik zie zoveel wat ooit bestond, zoals de stroomdraad hangend in de stijl van "Als maar gheef gheluid." , net als het brandend peertje... (Indische term voor lamp destijds.)

Foto onder:  Kinderen Boon met Tante Etty Andela.  V.l.n.r. Coby, John, Richard, Judy, Tante Etty en op het stoeltje Ingrid.

Foto onder: Mamma Boon (met puntmuts) met kinderen en hun vrienden                                                          Coby, Judy, Freda , Frank, John, Richard, Ingrid met vrienden Lulu Wiesbrock (met halter) en Humphry Goes (met pijl en boog).... helemaal rechts.

De wijk KREMBANGAN. (Foto: www.surabayatempodulu.wordpress.com)

Krembangan luchtopname met het vroegere HVA gebouw onderaan met ernaast de vroegere Jotangan kazerne.

Foto onder: Via Google Maps een luchtopname van de van Hoogendorplaan en tegenwoordig geheten de Jalan Raden Ajeng Kartini. Onderaan met een witte streep onderstreept, bij de paarse A en B.

Meest recent: Frank en Meiske krijgen bezoek van een huisvriend, Admiraal bij de ALRI, d.d. eind oktober 2013:

KLIK HIER om het verhaal van Frank te lezen. (In Jpeg formaat. Vergeet niet uw screen te vergroten, mochten uw ogen niet meer de jongste zijn.)