Een eenvoudig leven in de desa.

For a special Lady, who gave life to her children and now being a grandmother, still working day and night to earn a small plate filled with simpel food. And like her, there are millions of them. I salute you all, because we weren't here without you.

Een hommage aan een oude dame, die weet wat het leven betekent. Zij bracht kinderen voort, zij werkte zich de blubber en op haar oude dag werkt ze zich nog steeds de blubber en heeft geen tijd en geld om 's uitgebreid ergens in een cafeetje een bakkie pleur met d'r vrienden en kennissen te leuten. Voor haar is het 7 dagen in de week sappelen, want anders is haar bordje niet gevuld. Voor haar is er geen tijd van zuchten en klagen.

Deze pagina is ten strengste verboden voor lezers/lezeressen, die geen flauw benul hebben wat desa leven (= keihard werken)  betekent en die al zuchten bij het idee, dat ze een tas met boodschappen moeten dragen en die al klagen omdat er op het knopje van hun fornuis een vetspetter te bespeuren valt. Watjes.

Een foto-verhaal over het leven van een oude vrouw, anno 2014, ergens in de buurt van Surakarta op het platteland. Geen AOW, geen pensioen, werken tot je dood aan toe. Zo simpel is het.

Foto's copyright en eigendom van Miss Kurniawati. U gelieve er rekening mee te houden.

Hoe onderhoudt deze dame zich zelf?

Ze heeft een koe die haar melk levert en een stier die voor kalfjes zorgt; ze heeft eenden en kippen die haar eieren geven; ze pacht een sawah en laat die bewerken door ingehuurde krachten (gotong royong, want de ingehuurde krachten worden niet met geld betaald, maar met een deel van de rijstopbrengst.);  ze heeft een klein tuintje waar haar kruiden en groenten groeien en bloeien.

Vroeger hielpen haar kinderen/kleinkinderen haar, doch die zijn uitgevlogen en hebben hun eigen leven en hebben een vaste baan bij een werkgever.

Neen, deze dame heeft geen last van controleurs die haar moeten betrappen op het samenwonen met een andere "oude van dage", want zij heeft geen AOW toch.

Zij krijgt ook geen brieven van pensioenfondsen met de mededeling dat haar pensioen verlaagd is, want ze heeft geen pensioen toch.

Zij heeft slechts datgene waar ze elke dag krom voor ligt, tot het moment is gekomen, dat Allah haar roept en zij dan van haar welverdiende rust kan genieten.

Zin om de achtergrond te luisteren naar een simpel liedje? KLIK dan HIER. Opent zich in een apart venster. Life turned her that way gezongen door George Jones.

If she seems cold and bitter
Then I beg of you
Just stop and consider
All she's gone through

Don't be quick to condemn her
For things she might say
Just remember
Life turned her that way

Landopbrengst:

De sawah:

De tikars die uitgespreid worden op de grond in de zon om de gabah te drogen en de stok om de gabah regelmatig uit te smeren, zodat de korrels goed drogen. En wie moet dat doen?

De gedroogde gabah (rijst met het vlies eromheen) verpakt en klaar voor transport naar het verwerkingsbedrijf. Even bij stil staan: Hoeveel wegen die balen? En dat wordt wel even door de dame gedaan. Daar in dat verre Verwegistan Indonesia is geen c.a.o. met erin vermeld hoeveel een sjouwer mag sjouwen toch.

De opbrengst der dieren.

Eenden eieren compleet voorzien van de eendenpoep/Telur bebek tembelek.

Oh, niet vergeten dat de beesten hun voer moeten hebben, dus dat betekent...?? Juist ja, gras snijden en wie doet dat dan? Neen, geen dames die aan het shoppen zijn, maar deze dame zelf.

De tuin opbrengst:

Hier 14 euro per kilo. Daar: 3000 Rph per bos (meer dan een kilo).

De omgeving en leef- en kookgereedschap:

Buikpijn? Even naar het toilet. Beetje cebok en de lele kuning drijft vanzelf wel weg.

De waterton om te koken. Even erbij denken, dat dat ding niet uit zichzelf gevuld wordt.

Een verhaaltje over de kookpot. Handmade dames en heren. Geen Praxis. Pure handmade, vervaardigd uit klei en......koeienpoep. Is dus geen ijzer.

En nu nog een stukje wetenswaardigheid vor diegenen die hier in de toko een zak krupuk kampung van rijst gemaakt, kopen tegen de somma van circa 2 euro per zak.

Men neme wat rijst, men mengt en kneedt, men doet het in blokken, men snijde het en men droge het... en als men trek heeft bakt men het. Let op het mesje. Dat gaat een levenlang mee. Niet in Holland dus. In Holland is het: Ach gut, het mesje is bot. Hup naar de Blokker en een nieuw setje kopen.