CILACAP,

een vissersplaatsje ergens op de zuidkust van Java en nog net in Midden Java en met een beetje goede wil zwem je naar het eiland Nusa Kambangan. 

En als het weer mee zit, dan zwaaien de gevangenen van Nusa Kambangan ook nog naar je.

Maar goed, deze pagina gaat dus over Cilacap.

Zie kaart hieronder. Het roze eilandje onderin is Nusa Kambangan voorzien van een graag bezocht gratis regeringshotel door delinkwenten (waaronder zelfs mensjes met een Nederlands paspoort !!!)  en links van het eiland is het strand van Pangandaran, heel mooi strandje. Links is West Java en uiteraard een boel veel stadjes allemaal beginnend met "CI", zoals gebruikelijk in de Sunda provincie. (Nederland kent ook zo'n verschijnsel, maar hier plakt men een zelfde woordje echter er achteraan, zoals Rotterdam, Amsterdam, Monnikendam, Werkendam, Appingedam, Sate- en Sotodam, Bever dam, of Woensdrecht, Dordrecht, Averecht, Aanrecht, Scheepsrecht, .....  enfin zo lullen we maar door toch.)

Ik vroeg aan mijn 3R vriend aldaar om 's voor mij te zoeken naar verre en verloren gewaande familieleden van me en het is hem warempel nog gelukt ook.

Afgelopen Kerst- en oud en nieuw had hij weinig te doen, de oliebollen waren niet te pruimen omdat de keukenprinses - mevr. Warmi - vergeten was er gist bij te doen, dus trok hij maar met zijn gerobak erop uit om aan mijn verzoek te voldoen.

Gewapend met een dompet gevuld met wat Rupiahs en zijn fotocamera trok hij er op een vroege morgen op uit richting Cilacap waar men houdt van Ci (= water in het Sundanees) lalap (=groente in Indonesisch of Javaans en meer.)... Dus nu aub niet meteen denken dat Cilalap watergroente betekent aubdankuwel.

Mijn vriend vond mijn verloren familie niet direct na aankomst in het havenstadje, maar omdat hij daar toevallig een familie aantrof, die wel het één en ander wist over Cilacap en haar inwoners/-sters kwam hij uiteindelijk toch wel waar ie wezen moest en ten bewijze daarvan maakte hij de volgende reportage voor me.

En geacht lezers- en lezeressenpubliek: De foto's zijn eigendom van mijn vriend. Daar gaat ie weer: Wilt u ze dupliceren? Mag!!! Maar wel eerst even netjes vragen en niet meteen met die grijpgrage vingertjes de rechter muisknop klikken en maar jiplak. En vermeld ook de bron ja, dank u wel, dank u wel meneer en mevr. Ketewel.

Ik zal het voor alle zekerheid nog even in mijn ander moerstaaltje zeggen, want sommigen schijnen geen goed Nederlands te kunnen lezen:

SEBELUM DI JIPLAK, MOHON MINTA PERMISI DULU YA PAK! Enggé monggoh. !!!!KARENA POTO2 BUKAN SAYA YANG PUNYA. MATUR NUWUN.

Aangekomen ergens in de buurt van het haventje, zag mijn 3R vriend een familie bij elkaar, die weinig te doen had en uitermate blij was, dat er een vreemdeling de weg zocht en wat tevens informatie wilde hebben. Dat vonden die mensen prachtig en maakten meteen een complimenteus gebaar naar de fotograaf. Jempol Pak !!!  en hupsakee, daar gingen de duimen omhoog als teken van "goed zo."

Het ging eerst wat schuchter, maar even later was het duimen opsteken echt wel uitbundiger. Vooral moe was een ietwat wantrouwend in het begin, want die dacht dat mijn vriend haar een dure camera wilde aansmeren tegen cash betaling, dus niet utang.(op de reut).

Het ijs was daarna snel gesmolten en ook moe lachte zich een bult om één of andere grap van de fotograaf. Zelfs het durpshoofd Pak Lurah kwam erbij (die had net een boswandeling achter de rug en de inhoud van zijn rugzakkie, het koekje bij de koffie,  had hij al opgegeten) en werd de benodigde info verstrekt. Oh ja,  de lokale vredesduif moest ook mee op de foto, al koerend en wel : "Alle duiven op de dam, shalalala."

Enfin, mijn vriend werd doorgestuurd naar de 5 dames van de lokale VVV, die net toevallig met het pontje aankwamen. Ze hadden even geshopt bij de lokale Matahari aan de overkant van het water en de cheffin als hoogste in rang natuurlijk voorop, al fier en trots haar hele hebben en houwen tonend en showend. Tja, de fotograaf werd er even stil van bij het aanschouwen van zoveel uitnodende en overweldigende hulpvaardigheid. Al fotograferend neuriede hij het bekende liedje: "Ik heb mijn bootje volgeladen, vol met jonge wijven. En toen we op de markt kwamen, begonnen ze te kijven."

Na een beetje heen en weer gepraat te hebben, wezen de dames de weg naar een andere familie, die wel iets meer zou kunnen weten. Omdat de weg er naar toe moeilijk per auto bereikbaar was, besloot mijn vriend maar een becak te huren. Enkele behulpzame mensjes op een fiets gingen op zoek naar een becak. Ze vonden er eentje, maar die bleek geen zin te hebben en zat liever in de schaduw van een boompje wat uit te rusten. Andere mensjes kwamen erbij om Pak Becak te overreden, doch kregen ook nul op het rekest. Pak Becak dacht: Suchen Sie es maar aus ja. Ik hang hier lekker. (Hij was namelijk één der laatste overgebleven hangjongeren uit het durp.)

Een der behulpzame mensjes zag echter in de verte een andere becak en snelde er achteraan om het maar dan aan hem te vragen, maar die had er ook geen trek in want moeder de vrouw zat verderop bij de warung op de hoek te wachten met de lunch en had dus haast.

Mijn vriend dacht er het zijne van en besloot dan maar te voet op zoek te gaan naar het adres dat hij van de dames van de VVV had gekregen en kwam op zijn wandeltocht ergens een bewoonster nog tegen die toevallig net van plan was om 's een leuk rookgordijn aan te leggen. "Ha Sjefke, aan de wandel?" groette ze mijn vriend heel vriendelijk.

Mijn vriend toog verder en kwam een durpeling tegen waar hij de weg aan vroeg. Werd hem netjes uitgelegd op voorwaarde, dat hij een kiekje maakte van hem en zijn nazaat. Geen bezwaar hoor, dacht mijn vriend. Mijn foto camera chip is nog lang niet vol. Kind heel moeilijk kijken naar de fotograaf en zichtbaar denken: Wa's dat? Is dat nu een Indo met een fototoestel?

De weg werd hem netjes uitgelegd: "Even langs het haventje, dan nog langs een ander haventje, daarna linksaf langs een soort barisan (rij) van bomen, dan oversteken en loop je op een grote weg onder een  kapokboom door en dan ben je er. Succes vriend. En kijk uit voor de hond van Pak Dobol."

En ja hoor, eindelijk was hij gearriveerd en kon hij mijn verloren gewaande familie tegemoet treden. Neef Janneman met zijn laatste aanwinst zonder luier aan ('k hoop niet dat het kindje ineens aan de mencret zal raken, want dan heeft pa zijn hand vol), een ander familielid die wat bijverdiende door reclame te maken voor Tatto en Edi en tot slot de 3 nichies Trijntje, Gijntje en Mijntje, die uiteraard de laatste mode volgden en gebruik maken van één of ander electronisch praat annex foto apparaat.

Gijntje, de middelste, had net een geintje uitgehaald en moest nagniffelen. Ze had een waterfles uit de grote voorraad gejat en leeggezopen en de lege fles verstopt.

Als dank voor het bezoek aan de verre familie en natuurlijk ook voor de cadeautjes uit de Actionwinkel en De Bazar mocht mijn vriend een stuk fruit uit de boomgaard plukken, doch dat weigerde hij. Het papaya fruit zag er nog wat jong uit en hij had last van een roerige maag en buik. Hij was die avond blij, dat ie weer thuis was. Het was een vermoeiende dag geweest.

Met veel dank aan Mister 3R.

En op de achtergrond: Harbor Lights van Ome Slim W.