Wie is Anton van Apeldoorn?

Hij is een Nederlander en geen Indo, maar wel lid van de Indo Club te Surabaya. Hij is een kaaskop met ook vele internationale bloedklonters van voorgaande families, zoals Anton zichzelf beschrijft.

Anno 2012 woont Anton al 16 jaar in Sidoarjo - Oost Java en is een zeer aktief mens.

Hij was aanwezig bij de Herdenking van de Slag in de Javazee op 27 februari 2012, de Herdenking op 2 maart 2012 en bij de Dodenherdenking van 4 mei 2012; alle gebeurtenissen te Kembang Kuning Surabaya. Met Nieuwjaar 2013 gingen Anton en zijn vrouw wederom naar Kembang Kuning om aldaar de gesneuvelden te respecteren en te eren met een bloemetje. Dank Anton en vrouw voor uw gebaar, ook mede namens mijn broer Cor.

Sidoarjo, toen een gezapig en loom stadje gelegen tussen Surabaya en Malang/Pasuruan.... destijds ook de standplaats van notaris Boelen, de vader van o.a. Pauline Constance Boelen welke gehuwd was met Willem Egbert Boers, de oudere broer van mijn vader.

Sidoarjo, het stadje dat ik menigmaal passeerde - of achterop de oude Harley van pleegpa of in de zijspan - als we naar opa en oma te Pasuruan gingen. Om dan vlak na Sidoarjo bij de kruising te Bangil aankwamen: links naar Pasuruan en rechts naar Malang, met de grote klok in het midden, waar geen sterveling op keek, want wie kon het nu wat schelen hoe laat het was. Dat merkte je vanzelf wel aan de stand van de zon en aan de temperatuur.

Dan had je die oude Bailey brug bij Sumber Porong (bekende psychiatrische inrichting destijds en ook rijkelijk gevuld met "blanken") , waarvan de houten balken her en der wat dichtgeteerd waren, meer niet. En in de diepte kon ik altijd de zanderige oeverbanken zien, welke destijds nog overvloedig gevuld waren met slaperige krokodillen. Gelukkig niet van die grote joekels, maar toch.....

Foto's Collectie Tropenmuseum.

Uitzicht op de Penangungan en de Arjuna vulkanen.... de brug over de Porong rivier circa begin 1900.

Enkele foto's van het kranzinnigen gesticht Sumber Porong circa begin 1900. Collectie Tropenmusem.

Een verpleegpaviljoen.

De verpleegstaf.

De linkervleugel van de gaarkeuken.

Sidoarjo is tegenwoordig in het zéér negative nieuws wegens de Lapindo ramp van een paar jaren geleden en verantwoordelijken van deze ramp zich met man en macht afzijdig houden en allerlei smoezen de wereld in verkondigen en 1000den "orang kecil" (de kleine man) de dupe is geworden en alles verloren.

Tja, die familie Bakrie toch, hoe rijker hoe armer hij is, zegt ie zelf, want zijn bedrijf is zo groot, dat het geen cash in voorraad heeft en daarom kunnen al die kleine mensjes geen Rupiahs krijgen, maar goed: eens komt ie voor zijn schepper en dan helpt die dikke beurs van hem geen zier, want de deur blijft dan dicht.....En dan verzucht Petrus aan de poort als Pak Bakrie voor hem staat: "Ach Bakrie toch. Wat heb je op je geweten jij verderfelijke en verloren zoon? Berouw komt na de zonde toch, zeggen jullie nietelingen op de aarde? Welnu, mijn zoon: De deur blijft dicht en hier is het oordeel van onze Schepper over jou..... En Petrus drukte op de afstandbediening van zijn electronisch snufje, een valluik ging open en Pak Bakrie tuimelde in de grote vuurput genaamd Hel en Verdoemenis opgewacht door die gehoornde duivel met zijn drietand..... die hem al handenwringend opwacht......en alle Rupiahs in Bakrie's dompet vlogen in vlammen op.

Sidoarjo, tegenwoordig een stadje grenzend aan grote broer Surabaya, daar waar vroeger je Wonokromo uitreed en een poos slechts sawa's links en rechts zag en nu? Een lange drukke highway met links en rechts van alles wat behalve sawa's.

Kortom, we gaan verder met Anton zijn verhaal.

En dit schreef Anton mij:

Quote:  

Ja Sidoarjo is nu, zeg maar, bijna aangegroeid aan Surabaya en v.w.b. oppervlakte is Sidoarjo ( 18 Kabupaten .zoals  Krian, Waru, Porong enz) maar is wat oppervlakte groter dan Surabaya , bijna 200 Km2 groter,. Terwijl Surabaya  tot een van de  500 grootste steden behoord (n.l. in 2005 op de 138 plaats) met in 2010  ong. 3, 5 miljioen inwoners, terwijl Sidoarjo er  toen al 1,5 miljioen had. En je kan het goed merken de laatste jaren want als men de tolweg nam van Surabaya dan reed je nog tussen de sawa’s maar helaas er worden er steeds meer bebouwd , ruimtegebrek.

Sidoarjo bekent om zijn krupuk, Ikan Bandeng, Kupang en schoenen (fabriek Ecco staat o.a. hier) sandalen, tassen enz.

Nee ik woon niet in een nieuw gedeelte maar wel in een desa, niet zover van de suikerfabriek Candi, n.l. in desa Gelam. Dat is gekomen omdat ik in het begin bij haar ( zijn vrouw) moeder verbleef en die had achter haar huisje een bananen gedeelte en daarachter de sawa’s en dan keek je op de bergen van Tretes, Prigen, Trawas (Arjuno en de Arjuna).

En ja ik heb ook in Nederland altijd buiten gewoond, Hollandsche Rading (Onder Hilversum), Bilthoven en Soest. Altijd naar school of mijn werk op de fiets, Vooral bij Soest fietste ik door de bossen en de zandvlaktes naar Vlb. Soesterberg (achter ingang) en daar werkte ik ook in de bossen was mijn werkplek gelegen en werkte in de electronica, radar, navigatie en later allerlei electr.meetapparatuur, reperatie zowel calibratie daarna totaal buiten mijn vakgebied jaren lang Infrastructuur van de gehele vliegbasis (bossen,betonbanen,startbanen,gebouwen enz.) en men wilde mij later weer terug in de electronica op de Staf waar ik op elk gebied van de electronica zowel inkoop als inspectie’s uitvoerde op vlb als depots, maar ben er vroeg mee opgehouden daar er een reorganisatie van staven was.

Alles naar Den Haag, nou dat wilde ik niet, elke dag met de auto en toen waren er ook al files, Nee ik ben vervroegd zeg maar met pensioen gegaan , die mogelijkheid was er , dus met mijn 51 ste was ik weg maar heb geen dag zonder werk daarna gezeten, was gelijk bij een grote computer firma als freelance (want ik mocht zgn. niets bijverdienen, natuurlijk wel op een andere manier mijn verdiensten ontvangen !), Later toen dat ook ging verhuizen ben ik in het koeriers gebeuren terecht gekomen en later voor mijzelf begonnen, dat was toen ook een goudmijn maar wel veel werk, dag en nacht maar ik was alleen dus dat gaf niet. Zo gelijk maar iets van mijzelf erbij.

Maar even terug naar het huisje van mijn schoonmoeder (Nenek), nou daar zat ik vaak in de schaduw van de pisangbomen met een boek, kijken over de sawa’s en de bergen zien, Dat was ook waar ik zo van genoot, heerlijk maar ook de desa de mensen daar was nog het ouderwetse een ieder weet alles van elkaar en als er wat is dan helpt men elkaar, zoals huwelijk, geboorte enz want zoals bekend: traditie’s worden hoog gehouden en de heerlijke saamhorigheid dat trok mij dat had ik ook in Nederland meegemaakt , terwijl het nu amper nog bestaat, ja hier en daar in afgelegen streken denk nog van wel.

Dus ik voel mij hier op mijn plaats en zo heb ik ook mijn vrouwtje, want die wilde wel naar de stad omdat ze daar toen nog werkte, maar zij is ook een buitenmens en wij hebben gezocht naar een plek,  zodat ik vanaf mijn terras  de sawa’s voor mijn deur had en in de verte de bergen ( want die hebben we niet in Nederland) en ja na veel zoeken  waar we  ons huis wilden bouwen hebben we dat met het fietsje en vrouw achterop, gevonden, maar helaas nadat het huis na bijna een jaar klaar was gingen ze de sawa’s dicht gooien en daar kwam een bouwproject met huizen op, jammer, jammer, maar gelukkig zie ik de bergen nog en heb weinig last van de huizen want die staan nogal aardig ver van ons huis (Trouwens het was een stuk bamboebos met hier aan daar een poel water)

Toen het opgemeten werd was natuurlijk gelijk weer feest, want mijn vrouw en andere vrouwen hadden weer iets heerlijks er van gemaakt eten en kue, het hele dorp zat erbij onder de bamboe en de lurah alles was er en gelijk een feest zoals het hier altijd gaat, heerlijk.

Ik als kaaskop gewend aan Nederlandse begrippen, had ook een bouwtekening door een vriend laten maken (in Nederland) en zat met de Lurah te kletsen en vroeg zo terloops hoe  en wanneer ik vergunning  moet aanvragen voor het bouwen van een huis, nou hij daar gelijk een antwoord op, hij zei al begin je vanmiddag , dus geen bouwtekeningen, verguningen, ja dan sta je raar te kijken, en zo ben ik dan ook begonnen, want het is nog zo, men betaalt alleen grondbelasting en wat er op staat interesseert niemand.

Dat vond ik wel vreemd maar ja zo is het. Blijkt in de stad wel anders te zijn wat ik gehoord heb. Komt ook dat toen mijn vrouwtje nog werkte in Surabaya anders waren wij wel meer landinwaarts getrokken , kant van Malang op of zo. En Nenek is gelukkig nog steeds bij ons in goede gezondheid, al weten wij niet precies hoe oud zij is, maar door gesprekken met haar achterkleinkind zijn we er achter gekomen dat ze om de 100 jaar moet zijn, want ze vertelde verleden jaar toen de Merapi as uitstootte dat zij vroeger , zij woonde toen al  in de bergen van Pacitan-Ponorogo dat daar toen niet meer te leven was alles lag onder een dikke aslaag, alle dieren waren weg of dood , geen sawa’s meer, mensen waren weg getrokken en toen was ze ongeveer 20 jaar, nou  het blijkt dat de grote uitstoot  van de Merapi in 1930 was, dus dat is is nu 82 jaar geleden, dan zou ze nu in of om de honderd jaar moeten zijn.

Maar dat mensje leeft geheel haar eigen patroon, niets eet ze heet , ook geen hete drank of koude en zeker geen ijs, vroeger pruimde ze en rookte ze sirie, gebruikt al jaren geen koffie meer, en wat hier amper voorkomt ze heeft nog geen enkel wit haartje, nog lang zwart en wordt traditie getrouw met klapperolie, ook nog een puntgaaf gebit en ze werkt haar eigen gangetje.

Ze heeft bij ons wat tuintjes waar ze pinda’s verbouwt en de rest staan natuurlijk pisang, manga ,papaja enz en natuurlijk ook cabe struiken. En ze heeft haar eigen kippen een stuk of dertig  natuurlijk ayam kampong en geen leghoorn en als bewaking bij mijn huis lopen er vier ganzen en hebben een stuk of 6 poezen, zoonlief houd er nog twee basins op na met lele voor de verkoop en verleden jaar was hij begonnen met 200 kippen om die op te fokken en dan weer te verkopen, maar bleek toch niet het doel om winst te maken, was ook voor hem een probeersel, was eerder verlies(voor mij dan want zelf heeft hij niets) want die beesten kunnen ook aardig wat voer verwerken en dat kost ook aardig wat, dus dat project is ten einde,

Heeft ook nog zo’n ruim 20 tjitjaks gehad, daar hier door chineese doktoren deze beesten gebruikt worden , hoe weet ik niet, maar b.v. voor kanker en daar wordt , als zij een gewicht hebben van 3,5 ons of meer aardig veel geld voor betaald, maar helaas een neefje was op bezoek en die hielp dan met voeren en blijkt dat hij de deurtjes niet vergrendeld had, meeste tjitjaks dus weer op vrije voeten, en trouwens zij worden amper zwaarder, hij heeft van alles geprobeerd, buiten hun jankrik portie, ook levertraan en havermout, maar ze werden amper zwaarder, ook dit project is ten einde.

Heeft nogwel  wat koeien, ja, maar die worden door een boer beheert (in de bergen van Pacitan) en daar heeft hij geen omkijken naar, dat is een oud systeem (van Nenek) want die boer verzorgt het dier en verzorgt dat hij via  KI  een kleintje erbij krijgt en die wordt ook groot gebracht en later als de na enkele jaren verkocht gaan worden dan krijgt die boer de helft, ook ouderwetse traditie.

Bpk. H. leuk om te horen over de Bailybrug en dat er toen nog krokodillen waren en die klok op het kruispunt  Pandaan rechts naar Prigen en Tretes, kan ik mij nog herinneren maar klopt hij is weg en heb er ook nooit over na gedacht maar zoals u opmerkt, wel apart he. En klopt nog steeds politie-agenten zijn s’middags niet te vinden vandaar dat een ieder het weet en zij dus ook gewoon door het rood rijden of de overbruggingen op weg naar Surabaya welke alleen door auto’s gebruikt mogen worden  dan zie je ook dat men er met vele motorfietsen gebruik van gemaakt wordt, geen politie te zien.

Mijn vrouwtje  is in een ziekenhuis in Malang geboren, maar heeft in haar kindsjaren altijd in de bergen gewoond (bij Pacitan) heeft wel Madurees bloed van haar vaders kant (Kraton Sumenep en Haar moeder van de kraton Solo.

Varen:... want ik wilde ook varen net als mijn oom die heeft ook zijn hele leven bij de koopvaardij gezeten als kok en daar hij mank liep werd hij door een ieder manke Arie genoemd en kwam uit Maassluis, en als hij thuis kwam, kwam hij altijd naar ons toe want hij was niet gehuwd en had geen thuis op de wal, hij kreeg ook altijd de kriebels als het te lang duurde voor ze weer naar zee gingen, het was een echte oom van mij heb later toen ik groter was altijd mee naar boord zodoende wilde ik ook varen, maar is ook anders gelopen.,

V.w.b. de foto’s van mijn albums mag U gebruiken daar ik ze speciaal voor de mensen hebt gemaakt en zijn dus openbaar, dus U kunt ze gewoon gebruiken ook voor publicatie, maakt mij niets uit. 

En Bpk. Hans om voor mij een webgedeelte te maken , nou ik ben niet zo belangrijk maar als U het vindt dan zou ik zeggen "ga Uw gang" haha .

Maria en Anton

Unquote. 

Dat was Anton's verhaal en ik vind het schitterend. Persoonlijk vind ik het de moeite waard, dat verhaal van Anton en zijn Maria daar in Sidoarjo.

Dank Anton voor uw bijdrage.

En dit zijn Anton en Maria:

(Foto's Collectie van Anton van Apeldoorn.)

Dodenherdenking 4 mei 2012. Kembang Kuning Surabaya.

En hieronder de link naar het foto album van Anton. Hele mooie interessante foto's van de Herdenking febr 2012, de Reunie Surabaya maart 2012, de Dodenherdenking 4 mei 2012, Lapindo foto's... kortom, blader er doorheen en geniet.

De link naar het foto album.

Nogmaals mijn dank aan Anton. Heel veel dank voor je vele bijdragen ten behoeve van je landgenoten.

Mij rest mede te delen, dat conform de berichten onder andere op FB, op 31 dec 2013 Anton zijn reis naar huis en eeuwige rust en vrede, heeft volbracht.

Dag Anton. Je betekende in je leven ontzettend veel voor me. Slechts weinigen kunnen evenaren wat je deed.