Het doodgaan begint al met de geboorte.
Roompies (Romeo) levenseinde.
Iedere dag pikt die rotzak met de zeis een stukje van het leven in, tot de koek helemaal op is en gaat ie daarna op naar de volgende. C'est la vie, niets aan te doen, maar als ik de power had.....
Voor Roompie de "blonde slet" van adel - zoals ik hem noemde - en voor al zijn maten waar hij mee opgroeide en leefde. Alle stuk voor stuk Europese katten en alle bekeerd tot het Indisch Vretendom, net als jaren geleden ik een Indohond had, die een bord gevuld met Ayam Rujak leeg vrat en schoonklaar aflikte. (Scotty)
Uit adel geboren was je daar plots aan komen waaien in ons leven,
je nam meteen je plaats in vol trots en maakte duidelijk: met mij kan je wat beleven.
Onder de hoede van de Generaal, leerde je alle kattenstreken die in je kraam van pas kwamen.
Hij leerde je veel, soms vergezeld van een haal, zelfs het stelen van zure bramen.
In de loop der jaren werd je vadsiger en lui, maar voor aaien en strelen was je altijd in.
En waar je het vandaan haalde: je was altijd in de rui; kibbeling was je gek op en de rest eigenlijk te min.
Op je twaalfde levensjaar kondigde zich die ziekte aan en kreeg je problemen met je ademhaling.
Er kon niets meer aan worden gedaan en je werd in je laatste maand een mager uitgeteerd ding.
Het was op die vreselijke 11de februari van dit jaar, dat je liet blijken: Het hoeft niet meer, laat me maar.
Een spuit maakte een einde aan je leven; ons rest slechts om altijd om je te blijven geven.
-------------------------
Een hard gelag.
Ik zeg je gedag.
Met veel smart...
vanuit mijn hart.
Een verdwaald haar
hier en daar.
Herinnert me nog aan jou
en je inmense dierentrouw.
------------------------
’s Nachts altijd getrippel in de gang.
Nu lig ik te wachten en het duurt lang.
Ik besef dat ik het nooit meer zal horen.
Voor eeuwig is het gehoor verloren.
... Geen geschuur tegen mijn been.
Hij is nu voorgoed heen.
Geen haren meer op mijn trui.
Hij was eeuwig in de rui.
Geen blikken meer die me volgen.
Ik ben kwaad, ik ben verbolgen.
Hij verdiende die ziekte niet.
Van pijn knorde hij zijn verdriet.
Zocht zijn troost bij mij.
Schuurde zijn kop tegen mijn dij.
Geen gekibbel meer om kibbeling,
Zijn liefste visseding.
Kon niet warm genoeg zijn.
Brandde zijn bek maar vergat zijn pijn.
En vanmorgen zweefde hij voorbij
en mauwde tegen me: Hé jij, ja jij.
Ik ben nu boven en kijk op je neer.
Pas op jezelf en ik zie je ooit wel weer.
Je stal mijn hart en laat ons als dank slechts smart.
De laatste jaren waren jij en je maat Mowgly altijd bij elkaar en vormden samen het vretenstruinerspaar. Hij is nu de laatste der Mohikanen en kan zich nu eindelijk de kattenkoning wanen, zonder jouw bemoeizucht, maar toch mist ie je.
Jaja, ook zij ontbrak niet in je kattenleven om je een stukje opvoeding mee te geven. Helaas, voor jou viel er met tante Misty weinig kattekwaad te beleven, al was het maar voor even. Spelen deed ze liever veel alleen met een grote mensenteen of een strootje uit het riet, tot jouw grote verdriet.
Het ga je goed mijn rasechte Europese adellijke vriend; en gelukkig heb ik je om kunnen turnen tot een echte Indo kat. Pittig gekruide kip, pittige kaas, pittig gekruide kibbeling ging erin als koek. Goh, verdomd ik mis je en zal het blijven doen. Het verdriet om hoe jij hebt moeten lijden, zal slijten in de loop der tijden, maar vergeten? Nope my friend, never.
------------------------------------------
No more pain, no more misery.
Only joy in the Garden of Eden.
+ 11 Febr. 2016 at 12:30.
His name was Romeo and descended from an Egyptian Khan. His family name was Supertrooper's Amore. (Hoe verzinnen die telers het. Voor mij was ie gewoon Pikkie of Pummel of Rotzak of Gore Boef naar gelang mijn en zijn bui stond.)
I thank you for being the one who you were,
warm, hearty, and always dressed in your blondy fur.
You gave me joy and happiness all those years
and for now time has come to shed my tears.
My friend, you have choosen a fine day to die
as sunshine is accompanying you in the blue sky.
There are times of Begin and there are times of End.
I wish you a safe voyage homewards my dear friend.
------------------------------------
Februari 2016, vanuit mijn smart en hart geschreven.
Oktober 016: Hij spookt nog steeds naast en in me rond. Letterlijk spoken doet ie. Menigmaal als ik aan tafel zit achter de laptop meen ik iets langs mijn benen te voelen schuren of het getik van zijn nagels op de houten vloer. Ik zie hem niet, maar weet dat ie rondstruint naast me.
Het is inmiddels februari 2019 geworden en na de dood van Roompie, was het de beurt aan Mowgly om naar huis te gaan en dat gebeurde op 31 januari 2019.
Mowgly, de stoere witte lieve kater werd bijna 19 jaar oud en ook aan hem heb ik mijn liefde en hart gewijd en dat is te zien en te lezen op de pagina MOOSSIE GING HEEN.
Na het verdriet om Romeo kreeg ik na 3 jaar ook het verdriet om Moossie op mijn dak. Liefde kan verrekt pijn doen.
Dag mijn twee bandieten, het ga jullie goed. Jullie zijn na 3 jaar eindelijk weer bij elkaar.
